Kwentong Binyag

Binyag ng anak ni Joboy sa isang linggo. Kinukuha akong ninong. Hindi ko alam kung dapat akong maflatter o dapat kong batukan ang hinayupak na ito. Hindi ko alam kung kinukuha akong ninong dahil sa responsable, guwapo at mabait ako, at alam niyang may maituturo akong maganda sa kanyang unico hijo o dahil alam niya kung saan ako naglulungga tuwing pasko pag hinahanting ako ng mga inaanak. Information and accessibility is power ika nga, paksyet.

Ilang beses na din naming napagusapan sa inuman at sa banyo sa opisina ang pagnininong ko. Akala ko kwento lang yun ng naiihi o dinaman kaya ay deliryo ng lasing. seryoso pala ang bogaloid. Hindi ko tuloy alam kung san ako kukuha ng pondo para pambili ng baptismal accessories daw, Hindi ko maisip kung saan pinagkukuha ng bogaloid na ito ang mga terms niya. ang masama pa nun, habang dumadami ang terms na binabangit ng hinayupak na si Joboy para akong unti-unting lumulutang sa limbo. light headed at gustong mahimatay. parami ng parami ang bibilhin, parami ng parami ang gastos. paksyet, naisip ko, ganito din ba nag pakiramdam ng mga ninong ko noong binyag ko? ito na siguro yung tinatawag na karma.

Tinext ko si Joboy. “Kailangan ba ng muffler? leather seats, anong size ang customize na steering wheel, anong tatak ng sound system ang gusto mo? ”

nagtext back si gago “Pakyu anong tingin mo sa anak ko, volkswagen? Damit, full set, rosaryo at kaw na din bumili ng kandila. p.s. wag mo hawakan yung rosaryo, baka magliyab ka bigla, bwahaha”

nagtext back ako “Sige, bibilhan na din kita ng kandila, ipagtitirik na din kita. wag ka na magtext back papatayin ko na ang cp ko, asshole”

pagdating sa bogaloid na si Joboy. Gusto kong ako palagi ang huling magsalita. Kasi pag hindi mo siya pinigilan, hindi titigil sa kasasalita ang hayop. Ang daming kwento sa bulsa ang hinayupak, hindi nauubusan. Minsang nagkalasingan, naglitanya ang hinayupak about how proud he is sa pangalan ng anak niya. Three letters lang daw “Eon”. cool daw pakinggan at higit sa lahat, hindi daw mahihirapan magsulat ang anak niya. Gusto siyang batukan,  gusto kong sabihin bobo, tinuturuan mong maging tamad ang anak mo, kung pasusulat lang ng pangalan niya eh ineexpect mong tatamarin siya eh pano na sa ibang bagay? pero yun ang cool sa kanya, anong magagawa ko, di ko naman anak yun.

Pero naisip ko din naman na maayos na tatay din tong si Joboy kahit sa tuwing lasing lang siya normal kausap.Niisip din niya ang consequence ng mabahong pangalan. I know how it feels how to have that kind of name, Madalas kong isipin kung punong-puno ba ng sama ng loob ang tatay ko nung nag-iisip siya ng pangalan ko.

Speaking of pangalan, ang theme ng mga pangalan ngayon ay yung cool. yung mga pangalan na; Kajo o Dhenzho, cool ang tawag sa mga ganyang panagalan, pero kung iisipin mo, matagal na ang mga pangalan na yan, Yung Kajo ay Kadyo, Yung Dhenzho ay Dencio. Nagbago lang ang ispeling pero pareho pa din ang tunog. Teka nga… Palitan ko na din kaya ang ispeling ng pangalan ko?

Disturbed Slumber

For the likes of me who toil the midnight oil, literally, rest (a.k.a. sleep) is sacred. Call it blasphemy all you want but I care a rat’s ass about it. These days, I would stay in my bed until my back blisters and my behind feels really sore. And honestly? I feel fine. I only have few regrets in becoming a self proclaimed weekend bum; I miss writing. Yet most of the time I still feel that I am blameless. If you stare at a 24 inch LCD monitor, 8 hours a day , 5 days a week for a job, you wouldn’t want to see a screen glow for the next two days. But, Today is an exemption.

 

I started my Sunday (my Sunday clock starts at 9:00 am) with the usual trip to nanay Carmen’s turo-turo. A nilagang baka breakfast (Nanay Carmen’s especialty) every Sunday has become part of my routine. upon entering the carinderia, I waved at Nanay Carmen and give her the cutest school boy smile I could muster. She waved back at me but I noticed that the smile is not like what it used to be. Nanay Carmen is at her early 60’s. But despite the age, she still keeps a lively disposition in life. She loves to joke around, and calls me anak (like she does with almost everyone she likes).

 

It’s almost 3 years now that I frequent Nanay’s turo-turo. during those days when I was thinking that Manila is to congested for me and it’s nights are to gloomy, Nanay is one of those few people who showed me otherwise. Part of the few people is Tuying, a 7 years old son of a drunkard. I met Tuying one rainy September afternoon of 2005. It was must be a Sunday then because I’m at nanay’s place. I was at the middle of my steamy nilaga when a boy approached my as he did with everyone else in the place. he stood in front of my table and said “Kuya penge ng pera,” the tone is courteous. It must be a day after payday then that I felt generous. Most of the time, I would just say “wala akong pera, sorry”. That time I reached inside my pocket and gave him a five peso coin. After the boy left Nanay approached and sat at the available chair beside me. She told me the boy’s story. I learned that the boy is using the money for “baon” in school, that nanay let him eat the turo-turo everyday, That the boy’s mother is gone and his good for nothing father, as nanay would call him, is going. I don’t know but I feel impressed with the kid. With a life like that, ordinary kids should have given up schooling a long time, but not Tuying. He would go to school even if it means he have to beg his way to it. That was the beginning. I usually join the boy on his table when I come to the place and find him eating there as well (if he is not out begging for some money anywhere else). He talks a lot, but he also takes time to listen. A good sign of intelligence. He loves to joke around. He told me a lot of corny joke that you could only expect from a kid. The jokes eased the loneliness in me somehow. He is street smart, with the kind of life he has, he needed to be.

 

Today, In the middle of consuming my steamy nilaga, as I’ve done a hundred times before, I can’t help but to glanced at every table. Nanay approached my table and sat beside me, like she did a hundred times. She put her gentle hand over my arms and said “kailangan mo na ulit masanay kumain mag-isa tuwing linggo”, I looked at her face puzzled, she have this pained look painted on her usually smiling eyes. She told me that Tuying passed away last thursday, I was in shock. Other datails about Tuying’s passing escaped my understanding. I did not ask any question. All I understood is that he came to Nanay’s place after school with a fever. That Nanay took him to the hospital, That Nanay was there with him during those critical times and his turo-turo was closed. That some of the medicine that Tuying needed is so expensive and the Government hospital doesn’t have it available. It happened so fast, Tuying left this world a little after 4:00 AM last Thursday.

 

The nilagang baka all of the sudden tastes so bland. but what left bad taste to the mouth is that fact that a hundred of Tuyings are lying in government hospitals right now. With no medicines for them in the hospital pharmacy and with no money to buy it with outside. They will go back to search for answer in the only place in the hospital where service is for free, the chapel. Yet even that place won’t provide answers, it provides only hope. And hope is not something you could always hold on to. In Tuying’s case, Nanay could only do so much.

It is depressing to think that while our senate continuously talk about corruption in public television, we still can’t do anything about it. Hundreds of Tuyings are dying everyday because the money that should go to the coffers of the hospitals to buy equipment and medicines went to the pockets of officials who is worthy of public execution. We all know that a crime of corruption has been committed but what other things have we done so far aside from senate inquiry in aid of legislation? None! Our call for change has fallen on deaf ears. Senator’s who have expressed their willingness to run for the Presidency on 2010 is cautious in a making a stand on this issue. Is it to early to Sirs? What hope does the weak and underprivileged of this country have when the good people they believe in has lost their courage to fight for the right cause.

 

What do we have left? what do we have left but ourselves. Let this be an appeal, a call to arms. A call to arm ourselves with enough tenacity to keep fighting for justice when it seem lost. A call to arm ourselves with enough vigilance to keep us grounded from what is right and wrong. A call to arm ourselves with enough prayer to keep us guided. and a call to arm ourselves with enough hope that our heart will stand his ground. A time might come when our patriotism will waiver and our courage will fail, but it it will not be in this time. Not in our generation. A call to arm ourselves with enough fortitude to respond just in case history summon us to come together again.

 

Wake up from this deep slumber, I will…

Stand!

 

It was 4:00 PM. Everyone in PBCom building was in a hurry to go home. Our training class was dismissed earlier than usual. The inter-faith rally has begun. The management is worried of hooliganism, the rest of us was just worried about walking the distance from PBCom tower to the MRT station in Ayala.

I packed my things, picked my back pack ang head towards the exit. speeches ang yells from the nearby Paseo de Roxas greeted me as I stepped out. Headed towards the underpass and was determined to start the long walk.

As we pass through Paseo, Enoch, a co-worker asked me if we could stay for a while and listen to what the politicians are saying. I was really not in the mood for hanging around that day. At the same time, I am not interested in listening to politicians saying what has been said before. The same banana, different day. You just get tired of it. At the same time, it actually feels like watching a comedy seeing Erap egging a President to step down (Whether that president was actually elected by the majority or won the presidency by fraud).  I Said no, but Enoch is persistent. Eventually, I agreed. As we move forward to get a better look at the crowd, I was amazed. It’s a sea of humanity. 

It has been a while since I last attended a protest rally. That was way back college years when I was still an active member of the College Editors Guild of the Philippines (CEGP) Cagayan Valley. Along the way things happen, somehow, you get disillusioned or simply got tired of things. That was the time when you turn your back and moved on.

I was beginning to feel dizzy, I was about to tell Enoch that I have to go, but he’s busy talking with someone. Eavesdropping to their conversation. I overheard that some protesters were unable to join the rally due to different reasons. Some were stopped at Laguna by LTO because of the Jeepneys permit to enter the metro and other groups were stopped because of phoney reasons.

I was thinking, If only the president allows the people accused of involvement in this multi-billion peso scam to come out in the open and try to clear their names, then there is no need for protests like this. Why is the Government so afraid of people coming together? Was it because there no longer any doubt in the mind of the populace that there are truths with Lozada’s testimony. Is the goverment (especially malacañang) beginning to fear its own shadow?

Right then and there, I feel like a college student again. Maybe, if the mind begins to forget, the heart never ceases to remember. Is my respect for my government taking a back seat if I ask myself how much I  love my country? The answer is without a doubt, YES!

During times like this, being neutral is a mortal sin. One needed to know if they are black or white. There is no middle ground for truth.

Enoch looked at me and said ” Tara na, malayo pa lalakarin natin” I looked at him and said, “una ka na bro, Maiiwan muna ako dito”.

Bagsakan na!

Medyo maganda ang gising ko kanina. Bumangon ako mag-aalas singko na ng madaling araw. Himalang hindi ako inaantok. Nag-almusal, naligo, nagsepilyo, nagbihis at lumayas ng bahay na hindi nadidisgrasya. Ayos, so far so good.

Pagsakay ko sa bus, medyo nagsimulang umasim ang tono ng araw. Masuwerte lang at madali akong nakasampa. At least nakaupo pa ako. apat na tao na ang nakatayo sa isles ng bus. Panay pa ang sigaw ng kundoktor ng “Sakay lang! maluwag yan. araw araw ginagamit yan!” naknampucha. Maluwag nga, wala namang maupuan. at isa pa hindi ko naintindihan yung part na araw-araw ginagamit 😆 ano kaya yun. (Bwahahahaha).

Pagdating sa cubao, nagkakaamuyan ng ng kilikili yung mga nakatayo sa isle ng bus. Siksikan, halo halo, mayroon nang tsumatsansing, mayroon ding natsatsansingan, at may may mga nagpapatsansing, Humm. sa dami ng tao hindi na maiwasang magkatulakan. along the way tatlong tao ang nabilang kong medyo minalas malas. Dito nagsimula yung trend ng bagsakan sa araw na ito.

• Una, yung kunduktor ng bus, nalaglag sa pagkakakapit sa estribo nung umabante ang bus. (tatang tanga kasi eh)
• pangalawa, Yung mamang nagtitinda ng sampaguita sa timog, bumagsak nang matisod sa sidewalk, yung paninda niyang sampaguita, nalaglag sa estero. (kawawa naman)
• pangatlo. yung trafic enforcer ng MMDA, bumagsak sa motorsiklo nung nagmamadaling sumampa sa motor dahil gustong hulihin yung bus na dumaan sa crossing ilalim. 5:30 ng umaga, ang tawag sa huling ganoon ay hulidap. Kotong to the max. Gumewang yung motor, nalaglag yung mama. (Yehheeyy).

Pagdating to sa labas ng opisina, panay ang dasal kong huwag sanamng bumagsak yung elevator na sasakyan ko. sa 4oth floor ang training room namin, kung nagkataon na bumagsak yung elevator, hindi sapat yung taas na 4oth floor, Siguradong bago ko pa matapos yung dasal na our father ay paktay na ako. sa awa ng diyos nakarating naman ako sa training room ng maayos.

nagsimula ang qualifying exam ng alas nueve, natapos ng alas dose.  Pagka announce ng scores, dalawa daw sa klase ang bagsak. Nak ng bibeng duling, Bagsak na naman. before lunch. dalawang kasama sa training ang nawalan ng trabaho.

Hindi ko lubos maisip kung paano sila bumagsak gayong ipinagmamalaki pa ng isa sa kanila na naperfect niya yung isang unit ng hindi nagrereview. Tinanong ko kung anong items ba yung naperfect niya. ang sagot niya “yung sexual harrassment section”. Paksyet. Sa damin ng pwedeng maperfect, yun pang freebie questions ang naperfect ng hinayupak.

May mga katanungan na hindi ko mahanapan ng sagot.

• Hindi ko alam kung bakit kahit may nalalalag na sa bus, mayroon pa ring mga gagong nananatsing.
• May qualifying exam, yung may kaugnayan pa sa sex ang hindi makalimutan.
• Likas ba talagang malibog ang mga lalake at nauuna pa ang sex minsan kesa sa ano pa man?

Paulit ko man tanungin ang mga bagay na yan, hindi ko kayang tanggapin na ganun nga. hindi naman ganoon. nagresearch ako sa internet, naghanap ng kasagutan sa aking mga tanong.  Kung paano gumagana ang utak ng lalake. Eto ang aking natuklasan.

Virus!

Nagumpisa na ako sa bago kong work. Maganda naman ang mga benepisyo kaya kahit medyo malayo ang site ng unang linggo ng training hindi ako nagrereklamo. Ang hindi lang naging maganda ay ang simula ng aking linggo.

Lunes, pag gising ko sa umaga parang may nakabara sa aking sisinghutan. Hindi normal sa panahong mainit ang sipunin.  Napilitan akong dumaan sa drugstore para bumili ng pagtunaw ng bara. Mahal na ngayon ang decongestant, naisip ko, bakit di na lang buhusan ang ilong ng liquid sosa? mas mura, at sa palagay ko ay mas epektib, kasi yung bara nga sa tubo kayang tunawin, yun pa kayang sipon. di ba? Pero dahil sa may duda pa din ako, kahit mahal ang gamot, sumige na lang ako.

Pagdating ng tanghali, nawala naman ang bara. at least umepekto yung gamot. so kahit papaano medyo umayos ang pakiramdam ko sa training. kinagabihan, pagsapit ng alas diyes, bigla nanaman bumara ang hinayupak na ilong. nagtake naman ako ng gamot. marahil may ibang dahilan. Marahil ay;

• May iskedyul ang oras ng aking sipon
• May appointment lang ang virus sa loob ng aking sisinghutan kaninang tanghali kaya hindi niya naasikasong barahan ang ilong ko.
• Hindi pumasok ang karelyebo niya sa pwesto kaninang hapon
• May lahing call center agent ang hayop na virus, graveyard shift ang pakingshet.
• Hindi mo rin masisisi may additional percentage pag may kasamang night differential eh.

Sana lang ay matapos na ang cycle ng sipon na to. Hindi na nakakatuwa. Ayoko namang dumalaw sa doktor. May phobia yata ako sa amoy ng clinic.  hindi ako makatagal sa loob. Bukas ay sabado, kukunin ko na lang sa pahinga.

Equals

Ang sarap bumiyahe sa EDSA nung Christmas, Walang traffic, walang kotongerong pulis na nagtatago sa gilig-gilid, madilim kaya hindi kita yung kulay pink na overpass. Ayos. 

Pagkatapos ng party office napagtripan naming ng ibang kaopisina ang maglakad. Wala masayadong tao sa lansangan. Kumpyansa din kami na pati mga holdaper ay nakapagfile ng leave of absence sa date na yun.  Kung ako ang papipiliin, mas gusto kong umuwi at magpasko na lang sa bahay kasama ang pamilya. Sa kasamaang palad, dineclare na critical working day ang December 24 ng gabi sa office. Kaya tangena,by crook or by crook ay pumasok kami sa trabaho. Pasalamat na lang ako na by 11:15 pinayagan na kaming umuwi.  

Yung mga pagkain na inorder sa Max’s, and daming natira. Suspetsa ko pampalubag loob lang yun o di naman kaya ay part ng isang evil experiment ang lahat. Siguro naiisip nila “yaman din lang na papapasukin natin sila sa pasko, subukan kaya nating impatsohin ang mga yan, tingnan natin kung ano ang magyayari”. Sa awa ng diyos, wala namang namatay sa kabusugan. 

Umuwi kaming may kanya kanyang bitbit ng plastic ng pagkaiin. Naisip ko; Ayos! May almusal ako bukas. Pagdaan naming sa may flyover sa Ortigas, nilapitan kami sa isang bata sabay extend sa kamay, humihingi ng limos. Binigyan ko siya ng sampung pisong barya, pagkakuha ng pera tumakbong palayo yung bata, palapit sa ibang taong hihingan ng limos.

Nakakalungkot na may mga ganito pa rin sa pasko, Naisip ko maswerte talaga ako, kasi kahit hindi ako ganoong kayaman, At least nabibili ko yung basic na pangangailangan ko.  May pabaong cash gifts ang kumpanya, meron din namang gift cards at iba pang perks and freebies. Pagdaan daan namin sa may kariton, tinanong kami nung ale kung anong oras na, sumagot si Paul, “Alas dose pasado na po”. Ngumiti siya sa amin sabay sabi ng “Merry Chistmas” , tapos ay bigla niyang tinawag yung batang kanina lang ay binigyan ko ng sampung piso. Hindi naming maiwasan na sundan ng tingin yung ale. Paglapit nung bata, Bigla niya itong niyakap at hinalikan sa pisgi. Hindi naming marinig yung usapan nila pero nakita namain na pareho silang nakangiti na parang nagbibiruan. Hiningi ko yung supot ng pagkain ni Paul sabay lapit sa mag-ina at inabot yung mga supot. Nagpasalamat naman sila.  

Habang papalayo ako sa mag-ina, naisip ko “Gaano ba ako kasuwerte o malas ba talaga sila?” Ako kumpleto nga ngayong pasko, regalo, bagong damit, pagkain pero malayo sa pamilya. Sila, walang ngang pera, hindi nakakain ng maayos pero may yakap at halik sa pisngi, isang bagay na hindi kelan man maipagpapalit sa anuman. Sinong maswerte sa gabing ito?

Napa-iling ako bigla. I finally understood why Christmas is usually defined with the word love. I am not a very religious person but I felt I understood the concept of equality that night. As we pass throught the EDSA shrine, I made a quick sign of the cross. Call it divine intervention, call it whatever you wish to call it, I made a quick prayer and said “tonight, the night of his birth, of all nights, we found ourselves equals. Thank you for the explanation”

mantsa!

Baba ng tricycle, takbo… pagdating sa may overpass, ikot sa may hagdan. Kung bakit naman kasi sinira ng mga taga MMDA yung kanang hagdanan. Dati naman maayos ang daloy ng tao sa overpass na yun. Hindi katulad ngayon na halo-halo ang amoy dahil siksikan ang taong paakyat panaog sa iisang hagdan. Minsan tuloy naiisip ko na parang sinasadya lang ng mga taga MMDA na sirain yung mga inprastraktura na maayos para may mapaglibangan sila. Pagdating sa taas ng overpass. anak ng bibeng duling… siksikan pa rin sa dami ng nagtitinda. habang papalapit na papalapit ang kapaskuhan parang kabuteng nagsulputan ang mga nagtitinda ng kung ano ano. halos walang madaanan ang mga tao. ako naman parang nagtitinikling sa mga panindang nakakalat.

Asa kalagitnaan na ako ng mahabaging overpass nang biglang may nagdatingang pulis. Medyo gumilid ako ng konti, alam kong habulan na ang kasunod nito. Ang mahuli, taya. pero ohmaygad, I was wrong. Tiningnan lang sila ng mga tindera, sabay tanong sa mga lalaking nagkumpulang parang bulbol sa isang banda, “asan si omar? tawagin mo, sabihin mo andito na ang mga kubrador”. sigaw nito. kubrador? parang hueteng lang ah. feeling ko masaya ang kasunod na mga mangyayari kaya minarapat kong magstay por a wayl. Dumating yung Omar, nilapitan yung mga unipormadong pulis sa gilid, nagngitian, kamayay, bulungan. hinihintay ko kung may beso-besong kasunod, wala. maya-maya ay lumapit si omar sa isang babaeng tindera na may kalong kalong na bata. “O ikaw na lang ang di nagbibigay ng parte mo” bungad numg Omar, sumagot yung babae na wala daw siyang pera. “magbigay ka na kasi para makapagtinda na tayo ng maayos” sagot ulit nung Omar. tangena, kung ang binebenta mo lang ay mga gamit na sapatos at may pinapakain kang pamilya, isa lang ang isasagot mo dun sa Omar. “Wala akong pera”.

Lahat gustong kumita ngayong kapaskuhan, sadly, pati mga pulis kasali.  Hindi ko matake yung eksena, bumaba na ako.

nakasakay nako sa bus, di pa rin maalis sa isip ko yung itsura nung tindera. mali yung ginawa nilang pagtitinda ng wala sa lugar pero gusto lang nilang kumita kahit papaano. Biglang huminto ang bus, may sumakay, naknang…pulis nanaman. At sa kasamaang palad, tumabi pa sa akin ang hinayupak. Lumapit ang kunduktor para maningil ng pamasahe, Hindi tuminag ang gago, ni hindi man lang nagkunwaring bubunot ng pera ang walanghiya. Hindi nagbayad. Nasa kasarapan na ng biyahe nung bigla akong naramdaman na may sikong nagpapapansin sa taligiliran ko, tumingin ako sa katabi kong pulis, nakangiti ito sabay nguso sa babaeng naka mini skirt sa kabilang upuan, Ngiting aso ang hinayupak na pulis, bumulong ng “ang sarap niyan parekoy” sabay punas sa nguso. Gusto kong sumigaw ng “Manyakis!!!!”

Nakakalungkot isipin na may mga pulis na mas malakas ang loob gumawa ng kalokohan pag naka uniporme. Nakakawalang respeto. may mga kakilala akong pulis na ang tingin sa kanilang uniporme ay sagrado. Meron namang mga walanghiya talaga. walang galang sa sariling uniporme. nakakadiri, Madumi. 

Pagdating sa may Farmers Market, huminto ang bus, tumayo yung pulis sa upuan para bumaba, tumayo na din ako, habang sinusundan kong pababa yung pulis, hindi ko napigil, pinagpag ko yung bandang likuran ng uniporme niya, tinanong niya ako kung bakit; sumagot ako.

Ice: Ser, uniporme nyo, may dumi

Pulis: Sige nga parekoy, paki pagpag nga ng konti

Ice: Pinagpag ko na ser, ayaw matangal, mantsa.

Pulis: Tangina, di bale, thank you

Sa isip-isip ko, “tangina nga ser, tangina nga!”

————————————– P.S.—————————————

with that said, isn’t it nice if this happens once in a while?

Back to work

Kahapon habang nag-eempake ako ng gamit pabalik ng Manila, parang ang bigat na pakiramdam ko. Kung iisipin mo nga naman ang stress na daratnan mo dun, Santambak na paper works, Galit na boss, Mga taga MMDA na mukhang hindi naliligo… tipong mapapaluha ka talaga.

Sa ilang araw na nabakasyon ang katawan ko sa probinsya, parang nakapagrelax ako ng husto, ang masama parang ayoko nang magtrabaho, Asar. Kinausap ko ang sarili ko para kumbinsihing umayos na, kailangang bumalik sa manila para maghanap-buhay, sa maniwala ka’t sa hindi, nagdadahilan pa sa akin ang hinayupak. Kung tutuusin mo naman, para sa akin, medyo may rason naman ang dahilan ng kausap ko sa salamin. kaso lang lang hindi sapat. Kesyo ayaw na daw niyang sumakay sa kalawanging bus, ayaw na daw, makaamoy ng mabahong urinals sa side walk, Ayaw na daw ng lansangang amoy usok. Ang arte ng hayop. 

Okay lang naman ang manila, andito ang maayos na trabaho kahit medyo stressful ang buhay. kaya lang naman stress-packed ang metro kasi sa byahe pa lang pagod na ang mga mata mo sa nakikita mo. Ang pinaka-ayaw ko lang dito ay yung mga pulitikong show-off. Yun bang tipong campaign period araw-araw sa dami ng tarpauline sa nakasabit sa mga linya ng kuryente at telepono. yung mga tipong; Pakubetang handog ni Counselor XXX, or Paututan ni Meyor XYZ, Rolling office ni Vice Mayor. Congratulations kay Brgy Captain Juan Galing kay Konsehal Pedro. Lugawan ni Kaka, Happy Fiesta Next Year, en so on en so port.  Imbes na makatulong tong mga pulitikong ito na mapaganda ang manila, sila ang unang nakakasira. Eh kung siguro bibilangin natin ang accumulated cost ng mga tarpauline na yan pwede nang magpakain ng ilang pamilya sa isang buwan.

Idagdag mo pa sa listang yan yung mga kulay dead-pink (as in walang kabuhay-buhay) na overpass at ang hopeless na mga poste ng MRT na nilagyan ng chicken wire para subukang tamnan Cadena de Amor, Kung papansinin mo ngayon, yung mga chicken wire kulay itim na dahil sa usok, yung mga kadena de amor, malnourish. hindi makagapang dahil sa tamlay.

Magkagayon pa man, hindi yun rason para hindi ako bumalik sa trabaho. Kailangang makumbinsi ko ang sarili kong lumuwas ng manila, kundi tanggal ako sa trabaho. Pero lubhang matigas talaga ang ulo ng hinayupak. Nung hindi ko na mapigil, Tinitigan ko siya sabay sigaw ng “Pag hindi ka umayos, iiwanan kita dito.”

Sa awa ng Diyos, pumayag naman.

Streets of Manila Chronicles: Bus Hikers

Enjoy na enyoy ako sa pagtulog sa bus pauwi nang maramdaman kong may tumatapik sa balikat ko. Dahil nga sa ilang beses na din akong nadukutan sa bus bigla kong ipinasok ang kamay sa bulsa sabay hanap sa cellphone. Nasa bulsa ko ang cellphone ko. Nakahinga ako ng maluwag. Hinanap ko ang pinanggalingan ng tapik. May isang aleng nakatayo sa may isle ng bus. May iniaabot na kapirasong papel. Nakalagay sa papel- Please help me yada yada yada. I’m a widow with four kids yada yada, buy dried mangoes yada yada. “Widow ka diyan” bulong ko sa sarili. Bigla ko tuloy naisip na mahirap na talaga ang buhay ngayon. 

kagabi habang papasok ako sa trabaho may sumampang mama sa bus sabay hugot sa bibliya at biglang nagbasa ng “Word of God” Panay ang bulyaw ng “Amen!” pero walang nakikinig. Hinugot ko ang Mp3 player sa bulsa ng bag, sinalaksak ang earbuds sa tenga sabay todo ng volume. Bahala na si batman! Hindi sa ayaw kong makinig, ang ayaw ko lang ay yung recycled na envelop na inaabot sayo pagkatapos ng basa. Gusto kong magtanong ng “magkano ang kailangan kong ibigay para assured na ng pagpasok ko sa langit?”

Noong isang araw naman may mamang naglilitanya sa kawalan ng hustisya. Dati daw silang nagtatrabaho sa isang Bus Company, pero nagwelga sila kahil sa hindi makatao ang pamamalakad ng kumpanya. Magtatatlong taon na daw nakabinbin ang kaso nila sa Department of Labor. Hanggang ngayon ay hindi pa raw naaaksyonan ang kanilang hinaing. Humihingi lang daw sila ng konting tulong para may pambili ng pagkain sa piket line. Paksyet!!! Parang gustong sumigaw ng “Tatlong taon na kayo sa piket line??!! bakit hindi pa kayo humanap ng ibang trabaho? tangena!” Ibig sabihin nun tatlong taon na ding umaasa ang mga hinayupak sa limos. Tinitiis magutom ang pamilya dahil sa prinsipyo kuno. A lousy excuse for indolence.

Kinapa ko ang bulsa ko kung may pera pa ako. Di naman siguro masamang bumili ng dried mangoes. Umupo yun ale sa tabi ko habang inaayos ang paninda. bigla ko siyang tinanong “Saan ho nagtatrabaho ang asawa niyo?” sumagot siya ng “Walang trabaho eh!” Inabot ko sa kanya ang bayad ng dried mangoes sabay bulong sa kanya ng “Oo nga. Widow ka nga!”

Huwag na lang!

Sobrang tipid ko ngayon. Bihira na akong kumain sa fastfood chain na may pangalan. Kanina, niyayaya akong maglunch sa mcdo. dahil nagkahiyaan na, sumama na din ako.  habang nagkakasarapan ng kwentuhan, kung saan saan na napunta ang usapan.

Nagsimula ang usapan sa trabaho, tapos napunta sa sahod, tapos dumiretso sa usapang aso.  Dahil nga interesado din ako sa hayop, natanong ko kung magkano ba ang isang shitzhu. Ang sagot sa akin ni Eric, “Depende, minsan it ranges from 8 thou to 21 thou”. Mas mahal daw  kasi pag may papel ang aso at kumpleto na ang vaccination.  halos mabilaukan ako sa presyo. Naknangtinapa. Yung kapitbahay ko sa probinsya na nasagasaan ng bus, P14,000 lang ang binigay ng bus company sa asawa niya. E siguro naman kumpleto ang bakuna nung minalas kong kapitbahay nung pagkabata niya at siguradong authentic ang birth certificate nun. Ibig sabihin pala nun, mas mahal pa ang buhay ng  aso kesa sa tao.

Eto pa ang mas matindi. Pwede palang ipangalan sayo ang isang star, as in butuin sa langit, sa tamang halaga. ‘di ko alam kung totoo o pinapaikot lang ako ng Cha nung sinabi niya yun. Ang sabi daw ng proffessor niya,  may kumpanya daw na nagbibigay ng ganoong services. Kasi daw yung girlfriend ng prof niya e ganoon daw ang gustong regalo, ang ipangalan ang isunod sa pangalan niya ang isang star. paksyet. Kung ako ang may girlfriend na ganun, isusunod ko ang pangalan niya sa dulo ng listahan ng ex-girlfriends ko. Sa dami ng pwedeng pagkagastusan sa mundo, star pa ang napiling pagtripan ng hinayupak. At saka isipin mo. Pag may school reunion kayo, tapos nagpapayabangan ng properties, anong sasabihin mo? Ituturo mo yung star sabay sabihin na “Akin yang star na yan o, nakapangalan yan sa akin!” tingnan ko lang kung hindi ka pagkakamalang durugista.